IPUIN HERRIKOIEN ESTILO EZAUGARRIAK

Tradiziozko ipuinak, ipuin herrikoiak, beste garai bateko gertakizunak balira, garai zehaztugabean, datarik gabekoan, gertatutakoak balira. Kontatzen dituzten gertakizunok, nahiz eta sarritan hurbilekoak eta ezagunak diruditen, zehaztasun gutxiko tokietan gertatzen dira: jauregi bat, ohiana edo basoan, etxola baten...Legenden kasuan tokia eta denboraren erreferentziak ugariak ez diren arren, eta guztiak aintzinakoak diren arren, beti zehatzak izan dira. Kontakizunaren denbora beti lehen aldia edo iragana izaten da.
Pertsonaiei dagokionez, pertsonaia- motak izaten dira ( nekazaria, printzea, maitagarria...) oso gutxi zehaztuta egoten dira, beti funtzio berberak edo antzekoak hartzen dituztelarik ( Onak, gaizkileak, laguntzaileak...) eta ia beti izen berezirik gabe agertzen dira eta beren profil psikologikoa ia agertu ere ez da egiten literatur ipuinetan eta eleberrietan ez bezala.
Beti egitura itxia izaten dute, gertaera xelebreak, andana batek osatzen ditu, gehienetan oso laburrak dira eta beti bukatzen dira eta gainera ongi, zoriontsu.
Guztia formula jakinez beteriko hizkuntzaren erabileran islatzen da: hasiera ematekoak ( " Bazen behin..." " munduan beste asko legez...", " Delako herri batean..."), bukaeran erabilitakoak ( " Eta hau hola bazan sar dadila kalabazan eta atera dadila...plazan")eta beste esaera batzuk, ekintzak bata bestearekin lotzeko (" Eta bat- batean...,", " hurrengo goizean"...)